Ticaret, en genel anlamı ile alış veriş işlemine denir. Ticaretle uğraşan kimseye ‘Tacir’ veya ‘Tüccar’ denir. Türkçe’mizde daha çok ‘Tüccar’ ismi ve küçük ticarethane işletmecileri için de ‘Esnaf’ ismi kullanılmaktadır. Tüccar, insanların ihtiyaç duydukları eşyayı, yurt içinden ve dışından temin ederek, piyasa, çarşı ve pazarda, halkın isteğine sunar. Bu çalışmasına karşılık, sattığı mallardan, emeği ve masrafları karşılığında belirli bir kâr alır. Gerçekte ticaretle uğraşmaktan amaç da budur. Elde edilen kârla tüccarın geçimini sağlaması ve ülkenin iktisadî hayatına katkıda bulunmasıdır.

İslâm dini, kurallarına uymak şartıyla, ticareti helal kılmış ve hatta teşvik etmiştir. Onu güzel bir çalışma, bir kazanç yolu saymıştır.

Ticaret yoluyla kâr elde etmeye çalışan kimse farklı şekillerde hareket edebilir. Ticarî malları biriktirip, piyasaların yükselmesini bekleyebilir. Bu durumda önceden ucuz olan malların fiyatları yükselir ve böylelikle kâr elde etmiş olur. Yahut da tacir malları üretim veya ana dağıtım merkez veya ülkelerden satın alır ve onları fiyatların yüksek olduğu başka yerlere götürüp orada satar ve bu durumda da kâr elde eder.

Bunun için ticaretin daha kısa bir tanımı yapılmak istenirse, ucuz fiyata alıp pahalı fiyata satmaktır, denilebilir.

Alış ve satış fiyatları arasında doğan farkı yani kârı elde edebilmek için, malların alınıp satılmak suretiyle el değiştirmesi ve bedellerinin de ödenmesi gerekir. Ancak dürüst ve insaflı kişiler az olduğu için aldatma, hile yapma, ölçü ve tartıyı eksik yapma, malın bedelini geç ödeme veya inkâr etme gibi haller olmaktadır. Bu yüzden alış verişler yazı ve şahitler ile kayıt altına alınmalıdır.

Aksi halde beklenen kârlar elde edilemediği gibi sermaye de kaybedilebilir. Ülke idarecilerinin de bu duruma engel olmaları mümkün olmamaktadır.

Bütün bunlardan dolayı tacirler, küçük miktarlardaki kârları, büyük zorluklar ve zahmetlerden sonra elde ederler veya bu kadar zorluklardan sonra hiç kâr edemedikleri gibi sermayelerini de kaybettikleri olur.